Dag 4 : The sky is the limit !

Het is dinsdag vandaag, als er één ding is waar de Tirolers werkelijk niet goed in zijn, dan is het wel weer voorspellen. Voor vandaag was er voor zowel de voormiddag als de namiddag 100 % kans op neerslag voorspeld. Als er nu één ding is wat we vandaag niet gezien hebben, dan is het wel regen....maar laat ons duidelijk zijn, we hebben daar hoegenaamd geen problemen mee.

Omdat we het gisteren onder de grond gingen zoeken, zijn we het vandaag in hogere sferen gaan zoeken. En dan meteen hoog genoeg, met een bezoek aan de top van de Zugspitze, op 2962 meter boven de zeespiegel. Vooralleer u ons van super prestaties op het vlak van alpinisme gaat verdenken even voor alle duidelijkheid vermelden dat we met de kabellift naar boven geweest zijn. De Zugspitze is een speciale berg, 't is de hoogste berg van Duitsland, maar omdat hij ook in Oostenrijk ligt, is het ook een Oostenrijkse berg. En aangezien we een voorkeur hebben voor alles wat speciaals is, konden we deze berg niet aan ons laten voorbij gaan. De kabellift van de Zugspitze is trouwens de oudste van Oostenrijk, al van in 1926 deden ze daar ritjes naar boven, uiteraard wel in iets minder comfortabele omstandigheden dan vandaag de dag. Heden ten dage kan je met 100 man tegelijkertijd naar boven. Bovenaangekomen was er verse sneeuw voorradig en een stralend zonnetje deed ons helemaal op temperatuur komen. Dat laatste was wel nodig, want boven stond er een stevige bries, die de gevoelstemperatuur serieus deed dalen. Gelukkig ging de wind ook regelmatig liggen, en dan was het gewoonweg zalig, op "het dak van de wereld". In het restaurant hebben we ons middagmaal verorberd met een prachtig uitzicht vanaf onze tafel. Carine had vandaag ook heel veel bijval, niet omwille van haar altijd stralend voorkomen, maar wel omwille van onze Scrat die vandaag mee mocht achteraan in haar rugzak. Verscheidene toeristen hebben gevraagd of ze er een foto van mochten maken, om dan nog maar te zwijgen van de geniepigerds die foto's gemaakt hebben zonder iets te vragen.

Uiteraard zijn we ook naar het Duits gedeelte van de bergtop geweest, maar stel u daar ook niet te veel bij voor, want je loopt van Oostenrijks naar Duits grondgebied en omgekeerd zonder dat je 't echt door hebt. Het begrip "met je kop in de wolken lopen" mag hier trouwens heel letterlijk genomen worden. Rond een uur of drie zijn we terug naar de begane grond afgedaald en zijn we ons gaan bevoorraden in de lokale souvenir-winkel. En uiteraard hebben de Voskes de plaatselijke speeltuin ook nog grondig getest. Hun oordeel was eenduidig : TERUGKOMEN !

Zonet hebben we hier in 't hotel het boerenbuffet gehad, en dit jaar was het eens niet Patrick die zich te ver laten gaan heeft, maar ligt Carine momenteel boven op het bed te komen van een overdosis Sauerkraut en dessertjes. Na 5 jaar mag het eens een keertje anders zijn....