Zondag : The day after

We zijn weer thuis, vol weemoed naar de plezante tijd die we weer in Serfaus hebben doorgebracht. Het viel vanmorgen tegen dat we zelf naar de bakker moesten, zelf de tafel moesten dekken en ook weer afruimen. En ook het ontbijt smaakt anders dan in Serfaus. Dat gevoel zal ons de komende dagen nog wel een tijdje blijven achtervolgen. Al een geluk dat het vandaag mooi weer is, want niks is zo deprimerend dan achter het raam naar regen zitten te kijken en te mijmeren over de voorbije vakantie. Maar we blijven niet bij de pakken zitten. Er zijn nog uren video te monteren en Carine heeft weer een paar duizend foto's waar ze zich de komende weken kan amuseren. We kunnen nu ook beginnen aan ons reisverslag voor op onze website, en stillaan plannen maken voor een Serfaus2008 website. Voor volgend jaar staat nu al vast dat ons verblijf langer zal zijn dan dit jaar, want een week is echt wel te kort aan het worden. We gaan ons zelf ook een strikt dieet opleggen zodat we tegen volgend jaar ook in optimale vorm zijn voor het zwaardere werk. Volgend jaar willen we terug onze naam vereeuwigen in een Gipfelbuch. We hebben dus nog plannen genoeg...

Dag 7 : Laatste....

Het is weer vrijdag, en aangezien we hier vorige week zaterdag aangeland zijn, is het vandaag de dag der laatsten. Zo hebben we onze laatste wandeling gedaan vandaag. We waren eerst van plan om de Murmeltierweg te doen met de voskes, maar de weersomstandigheden waren deze voormiddag op 2400 meter hoogte niet van die aard om met twee Voskes een wandeling over smalle paadjes te gaan doen. De wolken hingen tamelijk laag, waardoor je amper een hand voor je ogen zag. Dus zijn we weer afgedaald naar de Komperdell, waar we met de Voskes de Murmli-trail gedaan hebben, dat is een soort mini-sprookjesbos over Murmli, de mascotte van de kinderanimatie in Serfaus. Daarna hadden we de keuze, terug naar de Komperdell en met de kabellift naar beneden, ofwel te voet naar beneden. Sportief en avontuurlijk zoals we zijn kozen we uiteraard voor het laatste. De dichte bewolking was ondertussen ook weggetrokken, dus het ging nog een mooie wandeling worden. Ook voor de Voskes was het een fijne wandeling want er zat een slijkerig stuk in, waar je onmogelijk rondom kon, en geloof ons, je hoeft maar één keer tegen een Voske te zeggen dat het door het slijk moet in plaats van er rond. Vanaf de Komperdell tot in Serfaus is een dikke 500 meter afdalen, iets wat veel vermoeiender is dan het op het eerste zicht lijkt. En daardoor hebben we vandaag bereikt wat we al de hele week wilden bereiken... de Voskes moe krijgen. Vandaag was het zover, toen we terug op de hotelkamer kwamen waren ze beiden heel stilletjes en zat er niet veel leven meer in, niet dat het met ons beter gesteld was... We hebben vandaag ook weer de plaatselijke economie gesteund door weer een halve vrachtwagen cadeautjes voor het thuisfront te gaan kopen. Wie braaf geweest is tijdens het jaar mag zich weer aan iets verwachten, wie stout geweest is....

En zonet was het ons laatste avondmaal in Serfaus voor deze vakantie, en traditioneel is dat op een vrijdag steeds een dessertenbuffet. Het was weer buitengewoon lekker, vooral de Voskes hebben zich weer eens goed laten gaan. In tegenstelling tot ons, die na een eerste bezoek aan het dessertenbuffet al een tijdelijk dipje krijgen, waren de Voskes na 3 rondes nog niet uitgeteld.

Enfin, we hebben ze uiteindelijk toch weggekregen van het dessertenbuffet.

Zodadelijk volgende minder plezante aktiviteiten van onze vakantie, de koffers al inpakken tegen morgenvroeg en ons drankverbruik gaan afrekenen. En morgenvroeg zit er na het ontbijt niks anders op dan weer naar ons Belgenlandje weder te keren. Dit is dan ook ons laatste bericht vanop Oostenrijkse bodem, wie ons wil ontvangen kan morgenavond omstreeks 8 uur plaats vatten aan ons hoofdkwartier in Mechelen.

Dit was het wat ons betreft vanuit Serfaus, over and out !

Dag 6 : Under water

Vandaag is het donderdag, en als verrassing voor de Voskes gaan we vandaag naar de Aqua-dome in Längenfeld in het Ötztal. De Aqua-dome kan je het best vergelijken met een subtropisch zwembad zoals je dat bijvoorbeeld bij Centerparcs vindt. Alleen is dit veel moderner. Het begint al als je binnenkomt. Je moet geen inkom betalen, in de plaats daarvan krijgt iedereen een armbandje met daarin een transponder, das een soort van chip die draadloos kan communiceren met ontvangers die er overal opgehangen zijn. De Aqua-dome is echt een high-tech ding. Om te beginnen heb je al geen klein geld nodig voor een kastje dat veel te klein is om al je spullen in op te bergen. Als je als gezin komt, dan krijg je je privé kleedkamertje, waarin je alles kan laten hangen gedurende je verblijf. Om je "kleedkamertje" te openen gebruik je gewoon de transponder die je bij de inkom gekregen hebt. Ook als je iets wil eten of drinken, of gebruik wil maken van de sauna's, fitness of solariums, hoef je enkel je transponder even aan een lezer te houden en alles wordt automatisch verrekend. Het water-gedeelte, waarvoor we gekomen waren, is ook adembenemend. zo goed als alle zwembaden zijn uit roestvrij staal, dus niet uit tegeltjes zoals bij ons. Het water heeft een aangename temperatuur van zo'n 36 graden en alles is hier kraaknet. Ook voor de Voskes is het geweldig plezant in de Aqua-dome, er is een geweldig plezante glijbaan met licht en geluidseffecten en verschillende kinderbaden. Er is ook nog grote speelruimte waar ze zich buiten het water kunnen amuseren. Voor de groten zijn er ook verschillende soorten baden, waaronder een heilkrachtig zoutwaterbad. We hebben ons daar heel goed geamuseerd, maar bij het terug naar het hotel rijden sloeg het noodlot toe. Onze rechter koplamp was defect, en dat viel op bij een politiecontrole bij de uitgang van het Ötztal. Die defecte koplamp op zich was niet zo erg, maar erger was het feit dat de Voskes niet op kinderzitjes zaten, wat blijkbaar in Oostenrijk voor -12 jarigen verplicht is. Aangezien we de vorige 4 jaren altijd met zijn tweetjes op de baan geweest zijn, en we oud genoeg waren, was dat ons ontgaan. Die vergissing heeft ons nu 200 euro gekost, gelukkig hebben we altijd een Visa-card op zak, zodat we onze "zonde" pas volgende maand ervaren. De defecte lamp hebben we meteen vervangen aan het eerstvolgende benzinestation, kwestie van geen slapende honden meer wakker te maken. Maar enfin, we gaan dit voorvalletje onze vakantie, die tot op heden al geweldig was, niet laten om zeep helpen. Het was vandaag in Serfaus de lange nacht, een soort van braderij voor 1 avond, waarbij de hoofdstraat van Serfaus volstaat met drink en eetkraampjes en er ook animatie is. Uiteraard hebben we dit ook bezocht, en zijn we bij Thomas aan de Schirmbar ons alcoholpeil gaan verhogen. Op dit ogenblik staan de straat artiesten buiten met vuur te spelen, 't is te zeggen, vuurspuwen en andere gevaarlijke dingen. Dus hebben we Carine maar terug naar buiten gestuurd als reporter van dienst. U zal er ongetwijfeld nog de nodige foto's van zien.
Morgen is het onze laatste volledige dag in Oostenrijk, en gaan we nog een wandeling doen met de Voskes, we denken nog niet te veel aan overmorgen, da's de dag waarop we naar huis moeten...

Dag 5 : Snow is falling....

Het is al woensdag, spijtig genoeg, want we zijn al halverwege ons verblijf in Serfaus. Vandaag zijn we met de Komperdell-baan naar de Lazid geweest, die vanochtend tussen de wolken zat. Omdat de weersvoorspelling (ook al geloven we daar niet veel van) vertelde dat de 0 graden grens naar de 2000 meter ging zakken, zat de kans er wel in dat we de Voskes op sneeuw konden trakteren. En ja hoor, bij het stijgen richting Lazid kwamen we in een heuse sneeuwbui terecht, tot grote vreugde van de Voskes. Het leuke van het weer in de bergen is dat het heel snel kan omslaan, en dat was ook vandaag het geval. Op het ene moment zit je midden in een sneeuwstorm, en 10 minuten later sta je onder een stralend zonnetje. Vandaag was dat ook het geval, het gevoel dat je dan ervaart is precies ofdat er een gordijn open gaat waarachter het alpendecor verscholen zat. Van zodra de het decor gewisseld was, schoten de Voskes in actie, eerst hebben ze de waterspeeltuin op de Lazid heringericht. Chelsea manifesteerde zich als echte dammenbouwster, Sydney is meer de man van de brute kracht.
Daarna zijn we afgedaald naar de Komperdell waar we de grote waterspeeltuin zijn gaan verkennen. De Voskes hadden het daar enorm naar hun zin, Carine ook, want die is van pure vreugde languit vooruit gedoken in een stukje slijk. Normaal gezien is dat een privilege voor Patrick, maar deze is tot op heden nog altijd recht gebleven. Zo rond de middag komt het hongergevoel bij de Voskes naar boven en zijn we terug naar boven naar de Lazid gegaan met de kabelbaan. Het is een niet te onderschatten voordeel dat we onbeperkt gebruik mogen maken van alle kabelbanen in Serfaus, Fiss en Ladis, want zo'n ritje heen en weer kost toch al gauw een dikke 10 euro per persoon. Op het menu stonden Apfelstrudel met slagroom of vanille-pudding voor Carine en de Voskes, en Goulasch-suppe voor Patrick. De Voskes hebben na 't eten nog een bis-nummer gedaan in de waterspeeltuin op de Lazid, en daarna zijn we weergekeerd naar Serfaus-dorp. Sydney moest en zou vandaag absoluut gaan minigolven, en als een Voske iets in het hoofd heeft, dan moet het uitgevoerd worden, daar is niks tegen in te brengen. Chelsea heeft uiteraard ook meegedaan, en met uitzondering van een golfstick tegen de neus van Sydney is het allemaal zonder noemenswaardige incidenten verlopen. De grote mensen zijn vandaag gaan wellnessen, u kent dat wel Sauna, Stoombad, bubbelbad, enz...
En zonet was het Italiaanse avond in het restaurant, zoals gewoonlijk weer heel lekker en wij weer even buiten strijd. Nu zitten we beiden in de lounge van het hotel, want daar hebben we draadloos internet om onze weblog aan te vullen. Er zitten hier ook nog andere mensen, dus we vangen vanalle gesprekken over allerhande onderwerpen op. Zo is er een Nederlands (hoe kan het anders) heerschap een hele preek aan het houden hoe hij het organiseren van wandeltochten ziet, en welke tocht hij morgen wil doen, ondanks de adviezen van mensen die zo te horen toch wel beter weten hoe de vork hier in de alpen aan de steel zit. Als u de komende dagen in de krant iets leest van een vermiste Nederlander en zijn gevolg, dan weet u al waarover het gaat...
We gaan nu ons grosses bier nog ledigen en plannen smeden voor morgen, want met de Voskes er bij moet je altijd een antwoord klaarhebben op de vraag : "Wat gaan we straks doen ? "

Dag 4 : The sky is the limit !

Het is dinsdag vandaag, als er één ding is waar de Tirolers werkelijk niet goed in zijn, dan is het wel weer voorspellen. Voor vandaag was er voor zowel de voormiddag als de namiddag 100 % kans op neerslag voorspeld. Als er nu één ding is wat we vandaag niet gezien hebben, dan is het wel regen....maar laat ons duidelijk zijn, we hebben daar hoegenaamd geen problemen mee.

Omdat we het gisteren onder de grond gingen zoeken, zijn we het vandaag in hogere sferen gaan zoeken. En dan meteen hoog genoeg, met een bezoek aan de top van de Zugspitze, op 2962 meter boven de zeespiegel. Vooralleer u ons van super prestaties op het vlak van alpinisme gaat verdenken even voor alle duidelijkheid vermelden dat we met de kabellift naar boven geweest zijn. De Zugspitze is een speciale berg, 't is de hoogste berg van Duitsland, maar omdat hij ook in Oostenrijk ligt, is het ook een Oostenrijkse berg. En aangezien we een voorkeur hebben voor alles wat speciaals is, konden we deze berg niet aan ons laten voorbij gaan. De kabellift van de Zugspitze is trouwens de oudste van Oostenrijk, al van in 1926 deden ze daar ritjes naar boven, uiteraard wel in iets minder comfortabele omstandigheden dan vandaag de dag. Heden ten dage kan je met 100 man tegelijkertijd naar boven. Bovenaangekomen was er verse sneeuw voorradig en een stralend zonnetje deed ons helemaal op temperatuur komen. Dat laatste was wel nodig, want boven stond er een stevige bries, die de gevoelstemperatuur serieus deed dalen. Gelukkig ging de wind ook regelmatig liggen, en dan was het gewoonweg zalig, op "het dak van de wereld". In het restaurant hebben we ons middagmaal verorberd met een prachtig uitzicht vanaf onze tafel. Carine had vandaag ook heel veel bijval, niet omwille van haar altijd stralend voorkomen, maar wel omwille van onze Scrat die vandaag mee mocht achteraan in haar rugzak. Verscheidene toeristen hebben gevraagd of ze er een foto van mochten maken, om dan nog maar te zwijgen van de geniepigerds die foto's gemaakt hebben zonder iets te vragen.

Uiteraard zijn we ook naar het Duits gedeelte van de bergtop geweest, maar stel u daar ook niet te veel bij voor, want je loopt van Oostenrijks naar Duits grondgebied en omgekeerd zonder dat je 't echt door hebt. Het begrip "met je kop in de wolken lopen" mag hier trouwens heel letterlijk genomen worden. Rond een uur of drie zijn we terug naar de begane grond afgedaald en zijn we ons gaan bevoorraden in de lokale souvenir-winkel. En uiteraard hebben de Voskes de plaatselijke speeltuin ook nog grondig getest. Hun oordeel was eenduidig : TERUGKOMEN !

Zonet hebben we hier in 't hotel het boerenbuffet gehad, en dit jaar was het eens niet Patrick die zich te ver laten gaan heeft, maar ligt Carine momenteel boven op het bed te komen van een overdosis Sauerkraut en dessertjes. Na 5 jaar mag het eens een keertje anders zijn....

Dag 3 : Down Under

Gisteren hebben we de dag afgesloten met een heus onweer. Voor normale mensen is zoiets een serieuze domper op de vakantiefeestvreugde, maar bij ons is dat anders. Dat is het moment om fototoestel en statief tevoorschijn te halen en vanaf de veilige beschutting van ons terras te proberen om bliksemflitsen te fotograferen. En hoera ! we hebben een pracht van een bliksem kunnen vereeuwigen. Daarna was het slapenstijd, onze kaars was uit. We hebben zelfs tot acht uur vanochtend geslapen. Mensen die ons een beetje kennen, weten dat zulks niet tot onze gewoonten behoort. Voor vandaag was er regen voorspeld, en die was reeds bij het ochtendkrieken van de partij. Omdat er weinig kans was op brede opklaringen, was vandaag ons motto : "we reizen om te leren". Onder dat motto zijn we met de wagen naar Schwaz gereden, om een bezoek te brengen aan "Der Silberberg", dat is een eeuwenoude zilvermijn die recentelijk opgeknapt is geworden om ze voor toeristen aantrekkelijk te maken. Nadat we voorzien werden van een modieuze bergjas en bijhorend hoofddeksel mochten we plaats nemen op een mijntreintje dat ons naar het binnenste van de berg bracht. Aldaar werden we rondgeleid door gids Simon die in sappig duits vertelde dat hij eigenlijk Italiaan was. Maar dat geeft niet, hij wist ook niet dat wij geen oostenrijkers waren. Het was een leerrijk bezoek aan de zilvermijn, we hadden gehoopt van een kilootje zilver mee te brengen, maar blijkbaar is het percentage zilver in de rotsen niet hoog genoeg om nog van rendabele ontginning te kunnen spreken. Dolomiet was er nog wel voldoende aanwezig, maar dat is dan weer veel te hard en te zwaar, dus zijn we maar met lege handen naar buiten gegaan. Ze zijn daar in Schwaz slim genoeg geweest om geen zakken in hun jassen te naaien, dus konden we ook niks in onze zakken stoppen.
Na ons bezoek aan de zilvermijn zijn we teruggekeerd naar Serfaus, waarbij we in Petnau nog een bezoekje gebracht hebben aan de plaatselijke Rosenberger (ja we weten het, het begint op een afwijking te lijken). Zo waren we op tijd terug in het hotel voor de grill-avond. Het was weer buitengewoon lekker. De barbeque-saus was zo heet dat je het vlees er in kon bakken.
Het resultaat van al dat lekkers was achteraf een tijdelijke blackout voor Patrick.
We hebben ook nog een spelletje pictionary gespeeld, waarbij we ons tot twee rondes beperkt hebben om een handgemeen tussen twee voskes te vermijden. En daarmee zit onze derde dag in Serfaus er weer bijna op.

Dag 2 : Warmlopen

Onze eerste volledige dag in Serfaus begint onder een stralend zonnetje. We hebben ons voorgenomen om met de Voskes een inloopwandeling te doen op de Schönjoch. We vertrokken na een uitgebreid ontbijt met de Dorpsmetro richting kabelbanen, je kan dat even goed te voet doen, want het zijn maar een paar honderd meters, maar omdat we liever lui dan moe zijn....
Vervolgens namen we de Sunliner kabelbaan om vanop 1800 meter richting Möseralm te trekken, daar gaan we dan met de kabelbaan terug naar beneden, naar Fiss om tenslotte met de Schönjoch baan naar 2400 meter te stijgen. Van daar vertrekt onze wandeltocht om de Voskes te laten kennismaken met de bergen. Het was uiteraard ook de bedoeling om de Voskes eens goed af te matten, maar uiteindelijk is net het omgekeerde bereikt. De Voskes zijn nog fit, wij lopen er bij als twee gepensioneerden met reuma. We zullen een ander plan moeten smeden.
We zijn met de Voskes ook op de Fisser Flitser geweest, dat heeft voor spectaculaire videobeelden gezorgd, die u ongetwijfeld in onze nieuwe Serfaus-film zal terugzien.
Zonet was het ook gala-diner, een menu met meer gangen dan wij gewend zijn om te eten op een hele week. Maar het was weer buitengewoon lekker, en Patrick heeft zich niet overeten, das waarschijnlijk voor vrijdag, wanneer het dessertenbuffet is.
Vandaag gaan we het niet lang meer trekken, onze kaars is uit, nu die van de Voskes nog uitblazen en de dag is om....